Το πάγωμα του χρέους και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ

Μιλάμε σήμερα ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί προβάλλει ως η νέα ισχυρή κεντροαριστερή δύναμη με προοπτική άσκησης κεντροδεξιάς διακυβέρνησης! Έχουμε δηλαδή για τη μελέτη της πολιτικής ιστορίας ένα ακόμα ζωντανό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι η στροφή στον συντηρητισμό των κομμάτων εξουσίας είναι πρόβλημα εγγενές στον κοινοβουλευτισμό. Κι αυτό, διότι ανάγεται σε κάτι γενικότερο και διηνεκές: η εξουσία διαφθείρει. Κοινότοπη ως διαπίστωση, αλλά λιτή και ανταποκρινόμενη όσο λίγες στην σημερινή και την ιστορική πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, η εξουσία διαφθείρει ακόμα και εξ αποστάσεως. Διαφθείρει ακόμα και η προοπτική της, καθώς κι αυτή εν δυνάμει εξουσία είναι.

Και εφόσον είναι έτσι, η λύση δεν μπορεί να είναι η επιλογή υποψηφίου προς διαφθορά, αλλά η ακύρωση του ίδιου του συστήματος διαφθοράς και η αναθεώρηση των κανόνων του παιχνιδιού. Η ουσιαστική λύση έχει ως προϋπόθεση μια πορεία αυτοθέσμισης της κοινωνίας, στην κατεύθυνση της ανάκτησης της εξουσίας από τον δήμο των πολιτών. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια που αρχίζουν ωραία και έχουν άσχημο τέλος.

του πάροικου

Για «πάγωμα» αντί για διαγραφή χρέους μιλάει πλέον ανοιχτά ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω συντηρητικών -ήτοι των επικρατέστερων- συνιστωσών του. Βαθμηδόν παγώνουν όλες οι ρηξικέλευθες εξαγγελίες που οδήγησαν στη θεαματική άνοδο των ποσοστών του κόμματος. Όσο η προοπτική ανάληψης της εξουσίας αρχίζει να σχηματοποιείται, τόσο πιο κόσμια προς τα κέντρα λήψης αποφάσεων γίνεται η διαγωγή του κόμματος. Τα στελέχη αντιλαμβάνονται πως απαιτείται συμμόρφωση προς τις επιταγές του κατεστημένου και καθησυχασμός του, για αυτό και η δημαγωγία τους περνώντας μέσα από τα γνωστά φίλτρα του πολιτικού «ρεαλισμού» και της «υπευθυνότητας» γίνεται πιο προσεκτική ανταποκρινόμενη πλέον μόνο στα στοιχειώδη της κοινωνικής ευαισθησίας

Οι υψηλοί ομοτράπεζοι του προέδρου δεν είχαν φυσικά κανένα λόγο να του αφήσουν περιθώρια για αυταπάτες σε σχέση με πολιτικές κοινωνικής ευεργεσίας. Ο δε πρόεδρος και επίδοξος πρωθυπουργός της χώρας έλαβε το μήνυμα, προφανώς μαζί με ορισμένα χρήσιμα για την παράταξη, την μελλοντική κυβέρνηση και τον ίδιον ελάσσονα ανταλλάγματα: κυρίως ανοχή σε ήπιες έως ανώδυνες μεταρρυθμίσεις που θα αποτρέπουν τη ραγδαία φθορά, και κάποιες μελλοντικές δηλώσεις τους περί «εποικοδομητικής συνεργασίας», επαίνους για τη σταθερή φιλοευρωπαϊκή στάση του και άλλα μπλα-μπλα προς ευρεία κατανάλωση.

Από δω και πέρα, όσο πιο κοντά στην εξουσία θα νιώθουν στην Κουμουνδούρου, τόσο συντηρητικότερος θα γίνεται ο λόγος τους, αφού μάλιστα για την άνοδο στην εξουσία θα απαιτηθεί πιθανότατα συνεργασία με προερχόμενους από το κέντρο, ή και εκ δεξιών αυτού. Προβλέπουμε επομένως ότι σε λίγο οι φίλοι του κόμματος οι αναμένοντες στον σταθμό το συγκεκριμένο τραίνο της ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής αριστεράς, το μόνο που θα βλέπουν από μακριά θα είναι τα αποχαιρετιστήρια μαντήλια των στελεχών. Η δε σοσιαλίζουσα αοριστολογία θα περιλαμβάνει όλο και εντονότερο βερμπαλισμό αποφεύγοντας τις ρητές δεσμεύσεις για άρση κατάφωρων κοινωνικών αδικιών, για φιλολαϊκά μέτρα, για δίκαιη ανακατανομή βαρών και πόρων, για εμπρόθεσμες δραστικές θεσμικές αλλαγές και εκδημοκρατισμό. Θα εξελίσσεται δηλαδή σε άλλη μια τεράστια πολιτική φούσκα.

Ήδη, σε μια περίοδο που αποκλιμακώνεται ο αρχικός ανατρεπτικός οίστρος του ΣΥΡΙΖΑ, κλιμακώνεται -αντιθέτως- ο ψεύτικος παλαιοπαπανδρεϊκός τόνος του Alexis. Έτσι γίνεται συνήθως στη ζωή και σχεδόν πάντα στην πολιτική: όταν έχει κανείς πολλά να αποσιωπήσει, αλλάζει θέμα, ή καταφεύγει σε στομφώδεις ρητορείες που περιγράφουν το μεγαλειώδες κενό. Οι επιρρεπείς στη γοητεία αυτού του λόγου και τόνου ας είναι προειδοποιημένοι για ένα πιθανότατο μελλοντικό τους ξύπνημα στην κατάψυξη. Το χρέος, είτε άμεσα απαιτητό είτε παγωμένο, όπως και ο νεοφιλελεύθερος προσανατολισμός της Ε.Ε. θα απειλούν για δεκαετίες την κοινωνική μας συνοχή αφού οι Αλέξηδες μπροστά στην τεράστια πρόκληση της αντιμετώπισής τους, αντί της τήρησης μιας αξιοπρεπούς ανυποχώρητης αριστερής στάσης, επιλέγουν να παίξουν τα γιουσουφάκια των τραπεζιτών, της Γερμανίας και των συνεταίρων τους. Αντί μιας αποφασιστικής και θαρραλέας διαπραγμάτευσης με στόχο τη διαγραφή του χρέους και με -μοναδικό άλλωστε- όπλο τη ρητή και ξεκάθαρη απειλή αποχώρησης από την ευρωζώνη και την ΕΕ, που θα μπορούσε να προκαλέσει χιονοστιβάδα πολιτικοοικονομικών εξελίξεων στην Ευρώπη, προτίμησαν τις διαβεβαιώσεις αφοσίωσης και πίστης στο ευρω-ενωσιακό (κατά βάθος αντι-ευρωπαϊκό) μπλοκ στο εξωτερικό και τις υπαναχωρήσεις και τις ακίνδυνες πλέον κορώνες στο εσωτερικό. 

Υποστηρίζουμε μάλιστα ότι η αντιστροφή της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απίθανο να οδηγήσει σε δεξιά μετατόπιση και καθεστωτικό κυνισμό συγκρίσιμο μόνο με εκείνον του ΠΑΣΟΚ. Ας μην δηλώσουν τότε παραπλανημένοι όσοι σήμερα εθελοτυφλούν μπροστά στα σαφέστατα σημάδια συντηρητικοποίησης θέσεων και δηλώσεων πρωτοκλασάτων στελεχών του. Οι άνθρωποι μας λένε άλλοτε καλυμμένα κι άλλοτε ευθαρσώς να μην κάνουμε όνειρα για σοβαρή στροφή στην οικονομική και εξωτερική πολιτική της χώρας και στους στρατηγικούς προσανατολισμούς της. Αν κάποιοι δεν θέλουν να τους πιστέψουν, πρόβλημά τους!

Μιλάμε σήμερα ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί προβάλλει ως η νέα ισχυρή κεντροαριστερή δύναμη με προοπτική άσκησης κεντροδεξιάς διακυβέρνησης! Έχουμε δηλαδή για τη μελέτη της πολιτικής ιστορίας ένα ακόμα ζωντανό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι η στροφή στον συντηρητισμό των κομμάτων εξουσίας είναι πρόβλημα εγγενές στον κοινοβουλευτισμό. Κι αυτό, διότι ανάγεται σε κάτι γενικότερο και διηνεκές: η εξουσία διαφθείρει. Κοινότοπη ως διαπίστωση, αλλά λιτή και ανταποκρινόμενη όσο λίγες στην σημερινή και την ιστορική πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, η εξουσία διαφθείρει ακόμα και εξ αποστάσεως. Διαφθείρει ακόμα και η προοπτική της, καθώς κι αυτή εν δυνάμει εξουσία είναι.

Και εφόσον είναι έτσι, η λύση δεν μπορεί να είναι η επιλογή υποψηφίου προς διαφθορά, αλλά η ακύρωση του ίδιου του συστήματος διαφθοράς και η αναθεώρηση των κανόνων του παιχνιδιού. Η ουσιαστική λύση έχει ως προϋπόθεση μια πορεία αυτοθέσμισης της κοινωνίας, στην κατεύθυνση της ανάκτησης της εξουσίας από τον ίδιο το δήμο των πολιτών. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια που αρχίζουν ωραία και έχουν άσχημο τέλος.